Hotel Living

Ο Στάθης Ρακής αφήνει το χωριό του στο Τρικέρι σπρωγμένος από την περιέργεια και την τύχη, για να βρεθεί στην Καλιφόρνια την εποχή της φούσκας των dot-coms. Επιστρέφει στην Ευρώπη για MBA και στη συνέχεια πιάνει δουλειά σε γαλαζοαίματη εταιρεία συμβούλων επιχειρήσεων γεμάτη golden boys, που τον οδηγεί από πελάτη σε πελάτη και από πόλη σε πόλη. Ερωτευμένος με κάποιον που είναι το άκρως αντίθετό του (οικολογία, κομουνισμός, ανταρσία...), περνάει το λίγο χρόνο που δεν είναι φυλακισμένος στο γραφείο δικαιολογώντας τις επιλογές του, λεηλατώντας το μίνι μπαρ, παλεύοντας με την αϋπνία και παραγγέλνοντας ρουμ σέρβις (φαγητό, αλλά και άλλα…) σε σουίτες στη Νέα Υόρκη, στο Λος Άντζελες, στο Παρίσι και στο Λονδίνο.

Μετά την 11η Σεπτεμβρίου, και καθώς η οικονομία καλπάζει ξέφρενα προς την επόμενη φούσκα, ο Στάθης συμπαρασύρεται προς τα πάνω και γίνεται μάρτυρας της παρακμής και των χρηματιστηριακών οργίων που θα οδηγήσουν στην κρίση του 2008, μπλεγμένος σε ένα σκάνδαλο που έχει στηθεί γύρω του. Σε ένα χώρο διαπλεκόμενων –από συγχωνεύσεις και εξαγορές μέχρι πολεμικούς ανταποκριτές και σταρ του Χόλιγουντ–, παραμένει ο αιχμάλωτος αουτσάιντερ: υπερβολικά Έλληνας για να μείνει, υπερβολικά κυνικός για να φύγει.

Μοναδικά ξενοδοχεία, κοστούμια ραμμένα κατά παραγγελία, insider trading, γροθιές, ουσίες και γρήγορο σεξ, σε μια ιστορία αγάπης αλλά και κοινωνικής κριτικής, γραμμένη από κάποιον που έζησε τα ιλιγγιώδη χάι του επιχειρηματικού κόσμου στα ’00s και επέζησε για να πει την ιστορία από μέσα.

«Το Hotel Living είναι ένα αριστούργημα».
Αύγουστος Κορτώ, συγγραφέας του Βιβλίου της Κατερίνας

Εκείνο το βράδυ αντίκρισα το Μπέκουεϊ, μαύρο, να μεγαλώνει από το κατάστρωμα του φέρι που είχα πάρει από το Σεντ Βίνσεντ.

Τα φώτα του Πορτ Ελίζαμπεθ αναβόσβηναν καθώς πηγαίναμε καταπάνω τους, στο νότιο άκρο της Καραϊβικής.

Είχε κάτι το σίγουρο και οικείο η διαδρομή, θύμιζε τον τρόπο που τα φέρι έφταναν στο λιμάνι του νησιού, στο Τρικέρι, γλιστρώντας ανάμεσα από καΐκια αρόδο ολόγυρά τους, λες και δεν υπήρχαν ή δεν είχαν σημασία – ή απλά γνώριζαν την ακριβή τους θέση σε μια ρουτίνα συνύπαρξης. Δεν μπορούσα να θυμηθώ να είμαι πιο κουρασμένος, jet-lagged και χαρούμενος.

Ο Έρικ έγερνε σ’ ένα σκουριασμένο ημιφορτηγάκι σαν εκείνους τους χάρους που οδηγούσα μικρός στο Πήλιο. Είχε παρκάρει λίγα μέτρα από κει που δέσαμε, με την πόρτα του οδηγού ορθάνοιχτη και το ραδιόφωνο να παίζει. Ήταν μαυρισμένος, φορούσε ένα τισέρτ και τζιν. Ξυπόλυτος.

«Φέτα! Καλώς ήρθες!» φώναξε στα ελληνικά.